اشعار

از هر چه توبه کرده ام آقا، گذشت کن            بر این همه توسّـلِ بی جا، گـذشت کن

حبِّ گناه، مانده بر این، قـلبِ عاصِیَم            دارم فـقط به دل، غـمِ دنیا، گذشت کن

هر شب به صد بهـانه، به دنبالِ هیئتم            فردای آن، بدی ست مُهیّا، گذشت کن

انـگـار حـاجـتـم شده، یـکـبـار دیـدنت            این هم غمی، به دیگرِ غمها، گذشت کن

تا کِـی به ادّعـای تهـی، دَم زِ تو زدن            تا کی « اَحارُ فیکَ » به لبها، گذشت کن

ای رمز و راز و علّتِ خلقت، نگارِ من            بگشای، بر بشر، تو معـمّا، گذشت کن

سر گشته و خرابم و حیران، به کویِ تو            از هر چه توبه کرده ام آقا، گذشت کن

مستي نه از پـياله نه از خـم شروع شد            از جـادۀ سـه‌شـنـبه شب قـم شـروع شد

آيـيـنـه خـيـره شد به من و من به‌ آيـينه            آن قـدر خـيـره شد كه تـبـسم شروع شد

خورشيد ذره‌ بين به تـماشاي من گرفت            آنـگـاه آتـش از دل هــيـزم شـروع شـد

وقـتـي نـسيـم آه من از شيشه‌ها گـذشت            بـي‌تــابــي مـزارع گـنــدم شــروع شـد

مـوج عـذاب يا شب گـرداب؟! هيچ يك            دريا دلش گـرفـت و تـلاطم شـروع شد

از فال دست خود چه بگويم كه ماجـرا            از ربـّـنــاي ركـعـت دوم شـــروع شــد

در سجده توبه كردم و پايان گرفت كار            تا گـفـتـم السلام عـليـكـم ... شـروع شد

تمام مردم اگر چشمشان به ظاهر توست           نگاه من به دل پاک و جان طاهر توست

فقط نه من به هـوای تو اشک می ريـزم           که هر چه رود درين سرزمين مسافر توست

همان بس ست که با سجده دانه برچـيند           کسی که چشم تو را ديده است و کافر توست

به وصف هيچ کسی جز تو دم نخواهم زد           خوشا کسی که اگر شاعرست شاعر توست

که گفته است که من شمع محفل غزلم؟!           به آب و آتش اگر می زنم به خاطر توست

بی قرار توأم و در دل تنگـم؛ گله هاست           آه! بی تاب شدن عادت کم حوصله هاست

مثل عکس رخ مهـتاب که افتاده در آب           در دلم هستی و بین من و تو فاصله هاست

آسـمـان با قـفـس تـنـگ چه فـرقـی دارد           بـال وقـتی قـفـس پَـر زدن چلچـله هاست

بی تو هر لحظه مرا بیم فرو ریختن است           مثل شهری که به روی گسل زلزله هاست

باز می پرسمت از مسئلۀ دوری و عشق           و سکـوت تو جـواب همـۀ مسئـله هاست

کی به آتش می کشی تسبیح یا قدّوس را           روح سرگردان این پـروانۀ مـأیـوس را

کور سوهای چراغ عـقـل مردم منکـرند           روشنایی های آن خورشید نا محسوس را

از صدای موج سرشارند و با ساحل دچار           گوش ماهی ها چه می فهمند اقیانوس را

نسل در نسل زمین گـشتـند تا پیـدا کـنند           سایۀ پر های رنگـارنگ آن طاووس را

تلخ وشیرین جهان چیزی به جزیک خواب نیست           مرگ پایان می دهد یک روز این کابوس را

وقتی میان نفس و هوس جنگ می شود            شیطان دوباره دست به نیرنگ می شود

نـقـشـه کـشـیـده است، مـرا دشمنت کند            بـا لـشـگـر گـنـاه هـمـاهـنـگ مـی شـود

دارد حـنـای تـوبـه و شـرمی که داشتـم            پیشت عزیـز فـاطـمه بی رنگ می شود

با هر گـنـاه فـاصـلـه می گـیـرم از شما            کم کم وجب وجب، دو سه فرسنگ می شود

اشکم چه شد؟! به جان تو بـاور نداشتم            روزی دلم ز فرط حسد سنگ می شود

آقا ببخش، بس که سرم گرم زندگـیست            کـمـتـر دلـم برای شـمـا تـنـگ می شود

زمین دامنم از آب دیـده مـرطوب است            بیا که حاصل این کشتزار مرغوب است

مرا خلاص کن از سال‌های غیبت خود            مگـر تحمل من مثل صبر ایـوب است؟

اگـرچـه روی سیـاهـم، به کـار مـی­ آیـم            برای طی زمستان زغال هم خوب است

اگـر دروغ بگـویـم اسـیـر گـرگ شوم:            مقـام پیرهـنـت چشم­ های یعـقـوب است

عـصای مـعـجـزه‌هـا مار می­ شود با تو            کسی که بی‌تو نخشکد شقی­ تر از چوب است

همیـشـه ابر ز خـورشید رنگ می­ گیرد            به هر کجا بروی این صحیفه زرکوب است

دل مرده ام ز خاک درت زنده می شوم            با مِهر تو چو مهر، فـروزنـده می شوم

چون در حریم خویش مرا راه میـدهی            ازجرم خویش و لطف تو شرمنده می شوم

در موج گریه گر تو به اشکم نگه کنی            سر تا قدم چو باغ گل از خنده می شوم

ازکثرت عطای تو سر میکشم به عرش            وز خـجـلـت گـنــاه سرافکنده می شوم

خاک توأم اگر چه برآرم سر از سپهر            بالله قـســم به پـای تو پـایـنـده می شوم

سـر تـا به پـا گـنـاهـم و بـا دوستـی تو            مرهـون لطف خـالـق بخشنده می شوم

با آن که غرق ظلمتم از کـثـرت گـنـاه            تا بنده می شوم به تو، تـابـنده می شوم

هیچم ولی وصال توأم می دهد وجـود            آن قطره ام که بحر خروشنده می شوم

کام هلاکت است به هر سو که رو کنم            تنهــا به درگـه تو پـنــاهـنــده می شـوم

من میثمم که مرگ و حیاتم بدست توست            در قبر هم به دوستی اَت زنده می شوم

کــاش می شد بــنــدۀ خــوبت شــوم            ذاکــر دلـخــواه و مـحـبــوبـت شـوم

کــاش من هــم فـانـی عـشـقـت شوم            جـذبــه ای بنـمـا که مـجـذوبت شوم

دست خطی سوی این عاشق فرست            ای فــدای خــط مــکــتــوبـت شــوم

هر که بر تو مـنـتـسب شد بُـرد کرد            دِه اجــازه تــا کـه مـنـسـوبـت شــوم

ســالـهـا آوارگـی بـهــرت کــم است            وای اگر یک لحـظه مغضوبت شوم

کی بــدی از جــان من بیرون شود؟            کی غــلام خــوب و مطـلـوبت شوم

کـیـمـیــا کـن ایـن مـس جــان مــرا            تــا که بــا یــاد تو زرکـوبـت شــوم

هر بــلا آید به جــانــم بــاک نیـست            پـیـشـه سـازم صـبـر، ایّــوبـت شوم

نیست خالص تر ز اشکت در جهان            ای فــدای اشـک مـرغــوبـت شــوم

آقا ســلام! ســوز و نــوایــی به مــا بـده           هر صبــح و شام حال بکـایی به ما بده

دل تنگ دیــدن تو شدیم ایّهــا الغــریب!           آغوش خویش وا کن و جـایی به ما بده

تنها به عشق دیدن تو نـدبـه خـوان شدیم           هر صبحِ جمعه حـال دعــایی به ما بده

این دیده ای که غیر تو هر چیز دیده است           از ما بگیــر و چـشـم خــدایی به ما بده

تا کی اسیــر لــذّت نـفـسـانـیـت شـدن؟!           بشکن حصار و برگ رهـایی به ما بده

زنگــار معـصیت دل ما را سیــاه کـرد           با کیــمیــای عشق، جـلایــی به ما بـده

شایـسـتـۀ مُحـب تو روی سـیـاه نـیـست           این جلــوه را بگیــر و نمایـی به ما بده

دراین زمان که هر که به دنبال زندگی است           توفـیــق نــوکــری و گـدایی به مــا بده

چیــزی نمانــده تا که مُحــرّم فــرا رسد          سـهـمــیّــۀ امــام رضــایـی به مــا بــده

سهمیّه ای که قطره ای از آن گره گشاست          در دیــده ها بـریـز و صفـایی به ما بده

در هر فــراز روضــۀ گــودال قـتـلـگاه          حال و هــوای کرب و بــلایی به ما بده

غبــار مقــدم تو، تــوتیــای چـشــمــانم            ز هجــر تو شده ابری هــوای چشمانم

سحر که سفرۀ دل وا کنم به راز و نیاز            فقط وصــال تو باشد دعــای چشــمانم

اگر که بغض گلویم کمی ترک بخورد            پر از ستاره شود این فضای چـشـمانم

تمام عــالــم هستی، غــریب در نظـرم            فقــط فــراق تو شد آشنــای چــشــمانم

دو دیده ام شده تاریک در حجـاب گناه            نگــاه مهــرِ تو بــاشد ضیــای چشمانم

نظر به روی تو آداب و سعیِ خود دارد            سرت چو مروه و پایت صفای چشمانم

به غیر دامن خیسم ز قطره قطرۀ اشک            کــســی دگر نشنیده صــدای چشــمانـم

قسم به فاطمه داغی به سیــنه دارم من            به دل هوای بقیــع و مــدیــنه دارم من

تو جان جــهــانـی فــدایـت شــوم            تو بهتــر ز جـانی فــدایـت شــوم

نه ماهی نه مهری به رویت قـسم            بــه از این و آنــی فــدایـت شــوم

دلم را که چون سایه دنبال توست            کجــا میـکـشـانــی؟ فــدایـت شــوم

چه کـردم؟ گنــاهم چه بوده؟ چـرا            ز چـشـمـم نهــانی فــدایـت شــوم

قـلم را شکـسـتـم؛ دهــان دوخـتــم            تو فــوق بـیــانــی فــدایـت شــوم

قــدِ ســرو و ســروِ قــد تو کـجــا            تو ســرو روانــی فــدایـت شــوم

چه کــم گــردد از تو مرا هم اگر            کنــارت نــشــانـی فــدایـت شــوم

الا ای تــمــام جــهــان از تو پُــر            کجــای جــهــانـی؟ فـدایـت شــوم

خیــال تو دل را صفــا مــی دهـد            ز بس مهــربــانی فــدایـت شــوم

عجب نیست از شهـد وصلت اگـر            مرا هــم چــشـانی فــدایـت شــوم

از آن رو نهــانی که می بـیـنـمت            به هـر جا عیــانی فــدایـت شــوم

چه پیدا چه پنهان به هر جا روی            امــام زمــــانــــی فــدایـت شــوم

نه تها به «میثم» به خَـلق جهانی            تو کـهـف امــانــی فــدایت شــوم

مهر خوبان دل و دین از همه بی پروا برد            رخ  شطرنج  نبرد  آنچه رخ  زیبا برد

تو مپندار که مجنون سر خود مجنون گشت            از سمک تا به سهــایش کشش لیـلا برد

من به سر چشمه خورشید نه خود بردم راه            ذرّه ای بــودم و مهــر تو مرا بــالا برد

من خسی بی سرو پایم که به سیل افتادم            او که می رفت مرا هم به دل دریـا برد

جام صهبا به کجا بود مگر دست که بود            که در این بـزم بگردید و دل شیــدا برد

خم ابروی تو بود و کف مینـوی تو بود            که به یک جلوه ز من نام و نشان یک جا برد

خودت آموختیم مهر و خودت سوخـتـیم            با بر افروخته رویی که قرار از ما برد

همه یــاران به ســر راه تو بودیــم ولی            خــم ابـروت مرا دید و ز من یغــما برد

همه دلبــاخته بودیم و هراسان که غمت            همه را پشت سر انـداخت، مرا تنها برد

هــزار مــرتبه جــانـم بگیر و جانم ده            سپس کرم کن و یک لحظه رو نشانم ده
به زیر خاک قدم های خویش خاکم کن            غبــاری از سر کویت به ارمغــانم ده

ز خشک سالی اشکم نمانده برگ و بری            کــرامتی کن و اشکی به دیدگــانــم ده
ز کوی خویش جوابم مکن، بیا و مرا            سگی حساب کن و مشتی استخوانم ده
به زیر کــوه فــراق تو تا علــم گـردم            میــان ســرو قــدان، قــامت کـمانم ده
بسوز، حـنجـره ام را به آتش جگــرم            خــروش نــالۀ یا صاحب الــزّمـانم ده
به چـشـمـۀ ظـلماتــم نـیــاز نیست بیــا            شهید خویش کن و عمــر جــاودانـم ده
سرور و غم چه تفاوت کند حکیم تویی            همــان که هست قبــول درت همانم ده
شرار نالۀ دل بغض شد به حنجـره ام            بیــا و گــوش به الــغـوث، الامـانـم ده
مرا تخلص میثــم به نظم کـافی نیست            زبـان مـیــثــمـی ام آرزوست؛ آنــم ده

چو دیــدنــد در لــوح خلـقت دلــم را            ســرشتـند بــا آب رحــمت گــلــم را

بــهــایــی نــدارم ولــی یــار، فــردا            گــران می خــرد اشگ ناقــابلــم را

هنــوز این تن خاکی ام بود، خــاکی            که ســوزانــد داغ مـحــبّــت دلــم را

بدن خستــه و بار سنگـین و ره دور            مگر اشــگ، آسان کند مشکــلــم را

بسوز ای دل امشب بسوز ای دل امشب            بسوز و بســوزان همه حــاصلــم را

ببــارید ای چــشــم ها بلــکــه امشب           حسیــنی کــنــید این دل غــالــفــم را

چنان غــرق سازید در بحــر اشکــم           که در مـوج آن گُــم کنــد ساحــلم را

دلــم محمــل و من اسیــرش نــدانــم           کجــا می برد ســاربــان محـملــم را

درآ «میثم» از منــزل تن پس آن گه           بـگــو یــافــتــم، یــافـتــم مـنــزلـم را

در شب تو روشنــايي اگــر يافتي بگــو            در غصــه آشنــايــي اگــر يــافتي بگـو
« در بزم ما اشاره کم از قيل و قال نيست »           از مــا تو هوي و هايي اگــر ياقتي بگو

خير کثير حضرت زهـراي اطهر است            بــر جــودش انتهــاي اگــر يافــتي بگو
جز ذکر يا علي که به درد دلت دواست            بــر درد خود دوايــي اگــر يــافتي بگو
دينم حسين و کــرب وبلا قبله من است            در گـفـتــه ام خــطايــي اگـر يافتي بگو
بهتر ز جـنـت است عــزا خـانه حسيـن            بهتــر ز روضـه جـايي اگر يافــتي بگو
در محفــلي که ذکر اباالفضل مـي شـود           آثــار بــي وفــايــي اگــر يــافـتـي بگــو
هر جا که صحبت از حـرم کـربلا شود           از کعـبــه خود نمايــي اگر يـافتي بگــو
وقتي که زائــر حــرم عشـق مي شـوي           کــاري به جــز گــدايي اگر يافـتي بگـو
جز با ظهور يوسف زهرا در اين زمان           از قيــد غــم رهــايي اگــر يـافتي بگــو
جز ذکــر دلــربـايي يا صاحب الــزمان           ذکــر گــره گــشايي اگــر يــافـتي بگــو
اي دل بخوان دعاي فرج را و بعد از آن           بهتــر از اين دعــايي اگر يــافـتي بگــو

اي شده مجــنــون تو بــسيــار هـا            عــارف و ديــوانه و هــوشيار ها
ما هــمـه محتــاج نــگــاه تــوأيــم            اي نظــرت بــرده دل از يــارهــا

بي توغزل نيست غزل شعر نيست            نـقـش بــود بــر در و ديــوار هــا
اي دلــت از آيــنــه هــا پــاکــتــر            ســيــنــۀ تـو مــخــزن اســرار ها
تا نکــني بــاز تو لــبــهــاي خـود            وا نشــود يــک گــره از کــارهــا
يــاد تــــو آرامــش دلــهــاي مــــا            نــام تو شـيــريــنــي گــفــتــارهــا
مــا کـه نــديــديــم گــل روي تــو            هرچه که گــشتيــم به گــلـزار ها
ايــن دل غــمــديــده نــدارد دگــر            طــاقــت خــنــديــدن اغــيــارهــا
ما به زبان چشــم به راهت شديم            کــاش عيــان بــود به کــردارهــا
ما کـه گــرفــتــار فــراق تــوأيــم           مرحــمتــي کــن به گــرفـتــار ها
اي گــل اگــر ريخته ايم از گــنـه           بر ســر راه تــو بــسـي خــارهــا
دست بکــش بر ســر ما بـاز هــم           گــرچــه شــکــسـتـيـم دلت بـارها
ما که شديم از غــم تو سينه چاک           اي پســر فــاطمــه روحي فــداک

درد دلم دوا شود به لطف صاحب الزمان      گره ز کار وا شود به لطف صاحب الزمان
اگر ملول و خسته ام اگر که دل شکسته ام      دلم ز غم رها شود به لطف صاحب الزمان

خدا به يُمن او به ما روزي خود عطا کند      دفع بـلا ز ما شـود به لطف صاحب الزمان
اوست معــزالاوليــا رمــز اجــابت دعــا       مسِ دلـم طلا شود به لطف صاحب الزمان
اگر به من نظر کند شام غــمم سحـر کند       حاجت دل روا شود به لطف صاحب الزمان
ذره اگر که آفتاب شود به لطف بوتـراب       خاک چو کيميا شود به لطف صاحب الزمان
هرکه شود به شور وشين سينه زن غم حسين         زائر کــربــلا شود به لطف صاحب الزمان

دل را ز بی خودی سر از خود رمیدن است           جان را هــوای از قفس تن پـریدن است

از بیم مرگ نیست که سرداده ام فـغــان           بانگ جرس زشوق به منزل رسیدن است

دستم نمی رسد که دل از سیــنــه برکنم           باری عـلاج شکر گـریبان دریدن است

شامم سیه تر است ز گیسوی ســرکشت           خورشید من برآی که وقت دمیدن است

ســوی تو ای خلاصه گــلــزار زنــدگی           مــرغ نگه در آرزوی پـر کشیدن است

بگــرفته آب و رنگ ز فیض حضور تو           هر گل در این چمن که سزاوار دیدن است

با اهــل درد شــرح غــم خود نـمی کنم           تــقــدیــر قــصۀ دل من نــاشنیـدن است

آن را که لب به جــام هــوس کـرد آشنا           روزی (امین) سزا لب حسرت گزیدن است

ترسم آخر که شب هجـر به پایـان نـرسد           روز وصلت به من بی سر و سامان نرسد

هر چه از آتش دل، سوزم و فـریـاد کنم           کس به داد منِ غمـدیــدۀ نـالان نــرســد

دوش گفتم غـم دل را به طبیبـی، گـفـتـا:            دردعشق است، یقین دان که به درمان نرسد

دل دیوانۀ ما، گشته چه خوش جای گزین           شانه ای کاش بر آن زلف پریشان نرسد

گو به یعـقوب، تو را صبـر فـراوان باید          یوسف گمشده ات زود  به کـنعـان نرسد

خاطــرخـضر چه جمع است یقین میداند          که سکنـدر به لب چشمۀ حــیـوان نـرسد

آنچنان تیـز رود مرکب عـمـر تو نصیـر         که به گـرد سُـم آن بـرق شتــابـان نـرسد